Schon wieder in Boston
Þá er ég orðin Certified Microstrategy Project Designer.... úrah! Nei þetta er ekkert sérstaklega fansý, þýðir bara að ég fór í gegnum viku af Microstrategy þjálfun og náði prófinu úr 600 blaðsíðum. Fer á CV-ið.
Ég lagði af stað til Chicago sunnudaginn síðasta. Sat við hliðina á svörtum homma sem var svo feitur að hann þurfti að taka upp sætisarminn og troða hálfri rasskinn yfir á mitt svæði. Hann var ágætur og við hneyksluðumst saman yfir flugfreyjunum. Ein þeirra húðskammaði farþega fyrir ekki neitt og ég hef aldrei á ævinni séð jafn slæmt performance í öryggisreglunum. Það var sorglegt að horfa á lífsþreytta fertuga fyrrverandi klappstýru dæsa og tyggja tyggjó á milljón á meðan hún þóttist setja öndunargrímu yfir barn... á meðan hin flugfreyjan virtist ekki kunna helminginn af sjóinu, hætti bara og fór!
Hótelið var í Rosemont, úthverfi Chicago. Það var ekkert þarna nema hótel og skrifstofubyggingar, ekki kjörbúð í 4 kílómetra radíus. Ég var á 10 hæð í hótelíbúð sem var stærri en stúdíóíbúðin mín og útsýnið var O'Hare flugvöllur þannig að ég fylgdist með stórum og litlum flugvélum lenda með þriggja mínútna millibili þegar ég var ekki að læra. Þetta var mjög þögul vika. Ég fór á námskeiðið, uppá hótel, borðaði og lærði og talaði ekki í 15 klukkutíma á sólarhring.
Ég fór tvisvar niðrí miðbæ Chicago í göngutúra. Komst að því að Boston er pínu pínu lítil. Seinna skiptið sem ég fór var á föstudeginum, áður en ég fór í flugið. Ég lenti á útsölu og missti næstum því af vélinni:) Reddaði mér leigubílstjóra sem sveifst engis til að koma mér á völlinn... keyrði þvert yfir 3 akreinar og tók ólöglega handbremsubeygju í áttina að O'Hare. Ég var komin niðrá flugvöll hálftíma áður en vélin átti að fara í loftið, með hjartað í buxunum og var uppá náð og miskun check-in konunnar sem sagði mér að ég væri of sein til að tékka inn farangurinn minn.... en örvænting mín hefur brætt hana því hún reddaði því á endanum. Ég hljóp móð og másandi inní vélina og svitinn bogaði af mér. þetta hefði verið sætur sigur ef við hefðum ekki lent í töf og þurft að bíða á flugbrautinni í 1 og hálfan tíma:)
Ég lagði af stað til Chicago sunnudaginn síðasta. Sat við hliðina á svörtum homma sem var svo feitur að hann þurfti að taka upp sætisarminn og troða hálfri rasskinn yfir á mitt svæði. Hann var ágætur og við hneyksluðumst saman yfir flugfreyjunum. Ein þeirra húðskammaði farþega fyrir ekki neitt og ég hef aldrei á ævinni séð jafn slæmt performance í öryggisreglunum. Það var sorglegt að horfa á lífsþreytta fertuga fyrrverandi klappstýru dæsa og tyggja tyggjó á milljón á meðan hún þóttist setja öndunargrímu yfir barn... á meðan hin flugfreyjan virtist ekki kunna helminginn af sjóinu, hætti bara og fór!
Hótelið var í Rosemont, úthverfi Chicago. Það var ekkert þarna nema hótel og skrifstofubyggingar, ekki kjörbúð í 4 kílómetra radíus. Ég var á 10 hæð í hótelíbúð sem var stærri en stúdíóíbúðin mín og útsýnið var O'Hare flugvöllur þannig að ég fylgdist með stórum og litlum flugvélum lenda með þriggja mínútna millibili þegar ég var ekki að læra. Þetta var mjög þögul vika. Ég fór á námskeiðið, uppá hótel, borðaði og lærði og talaði ekki í 15 klukkutíma á sólarhring.
Ég fór tvisvar niðrí miðbæ Chicago í göngutúra. Komst að því að Boston er pínu pínu lítil. Seinna skiptið sem ég fór var á föstudeginum, áður en ég fór í flugið. Ég lenti á útsölu og missti næstum því af vélinni:) Reddaði mér leigubílstjóra sem sveifst engis til að koma mér á völlinn... keyrði þvert yfir 3 akreinar og tók ólöglega handbremsubeygju í áttina að O'Hare. Ég var komin niðrá flugvöll hálftíma áður en vélin átti að fara í loftið, með hjartað í buxunum og var uppá náð og miskun check-in konunnar sem sagði mér að ég væri of sein til að tékka inn farangurinn minn.... en örvænting mín hefur brætt hana því hún reddaði því á endanum. Ég hljóp móð og másandi inní vélina og svitinn bogaði af mér. þetta hefði verið sætur sigur ef við hefðum ekki lent í töf og þurft að bíða á flugbrautinni í 1 og hálfan tíma:)
0 Comments:
Post a Comment
<< Home