Óður um Tómas

Ég er afksaplega mannelsk fröken. Komment vinnufélaga um daginn "æj steinunn, þú ert svo góð þér líkar vel við alla" ætti að lýsa því vel. En þegar fólki tekst að fara yfir strikið hjá mér... (síðasta record fyrir 2 árum) að þá er það í fullri og algjörri ónáð hjá mér og á mjög erfitt með að ná fyrri virðingu og reisn í mínum augum. Þetta á sér stað akkúrat núna með vinnufélaga minn Tim. Elskann, á alla mína samúð skilið, það er illa farið með hann á sumum sviðum jájá.... en gefðu mér grið... við berum nú alveg einhverja ábyrgð á sjálfum okkur og ef við tökumst á við heiminn með sótsvartri neikvæðni að þá öskrar heimurinn til baka með tífaldri þeirri neikvæðni... á vissann hátt trúi ég á pollýönu eins væmin og hún er...

But anywhos... eftir að hafa í tvo mánuði fylgst með sömu rútínu sessunautar míns að þá hefur honum tekist að skríða yfir þröskuld þolinmæðinnar ... hann mætir í vinnuna, sest niður við skrifborðið og styyyyynur svo rosalega þungt. Segir síðan "Steinunn, I so really don't want to be here". Opnar svo póstin sinn og emjar "Ohhhh.... Gaaawd" við fyrsta e-mail. Endurtekur það fyrir öll e-mailin sem bíða hans. Í hádeginu fer hann út og kaupir sér kransæðastíflu í matinn og skolar henni niður með tonn af sykri. Uppúr hádegi að þá tekur hann iðulega sýningu þar sem hann legst frammá borðið eins og aðframkominn píslarvottur vinnu sinnar og stynur þungan. Ef einhver þarf á hans hjálp að halda og segir "heyrðu Tim, ég var að spá, er þetta hægt" að þá fylgir því fyrst hörð ræða um hvað hann sé yfirunninn (sem hann svosum er)... svo þegar vinnunni er "þröngvað" uppá hann, stynur hann "Oh gawd... how am I suppose to manage this... they just don't undrestand...." bladíbladíbla...

Upphaflega hafði ég mikla samúð með Tim.... en honum tókst að drepa þá samúð. Núna fer hann bara massíft í taugarnar á mér greyið. Þegar ég sé hann hreyfast, þá pirrast ég. Fyrst fór ég að mótmæla þessari tónlistarspilun hans með eyrnatöppum. Svo fór ég að mótmæla kvartinu hans, með eyrnatöppum. Sama hversu hátt og augljóst hann vældi... þá sá ég ekkert illt og heyrði ekkert illt. Og ég trúi því að hann hafi tekið eftir munstrinu því hann fór að tromma með pennum og fingrum í tölvu og borð ofan á tónlistarspilunina. Lét eins og ég sæi það ekki. Svo hægt og hægt fór pirrun mín að yfirgnæfa kurteisina og ég fór að segja að tónlistin sem hann væri að spila þá og þá stundina væri virkilega slæm. Ef hann ætlaði að blasta þetta yfir mig þá gjörsvovel eitthvað aðeins skárra en remix af DJ Bunnie and the Mastermixers. Svo fór ég að missa útúr mér hluti "alveg óvart" eins og einhvern daginn þegar hann fór að kvarta og kveina og ég sagði full af samúð að þetta óréttláta líf hans gerði mig þunglynda. Í gær missti ég út úr mér með umönnunarröddu "Voow Tim, you must be really having a great day, you haven't banged your head against the table once today!!!"

Ég held að hann sé farin að ná þessu....