Fritz und die Fledermäuse

...blogged wie der Wind...

24.4.06

Roadtrip með M&P

Ég er rennandi blaut! Hefði betur sleppt því að þurrka á mér hárið í ræktinni því á leiðinni heim byrjaði að rigna. Létt í byrjun en stigmagnaðist þangað til hárið á mér var orðið gegnsósa og klesst við kúpuna og lítill lækur hafði myndast sem rann í stríðum straumi frá enni niður á nef þar sem það sprautaðist líkt og lítill foss niðrá hökun og þaðan ofan í hálsmál og alla leið niðrí brjóstarhaldarann.

En það er ekkert jafn kósí og að henda af sér blautum fötum, klæða sig í náttfötin og leggjast uppí þennan yndislega vínrauða sófa minn:)

Í þetta skipti hef ég frá slatta að segja þar sem hversdagslíf mitt í Boston var brotið upp með 8 daga heimsókn foreldranna. Ég tók mér tvo daga frí í vinnunni og við héldum saman í 4 daga roadtrip.

Við byrjuðum á því að taka stefnuna á Niagara Falls, sem er 8 klukkutíma keyrsla frá Boston. Á leiðinni stoppuðum við í háskólabænum Syracuse, kúkapleis sem börnin mín munu aldrei fá að sækja um í. Þaðan keyrðum við svo til Rochester þar sem nóttinni var eytt í slagtogi við hótelmaura. Næsta dag keyrðum við niður að Lake Ontario og fundum sjóarabúð þar sem M&P eyddu alltof miklum pening til að spara pening:) Svo rúntuðum við með fram Lake Ontario í gegnum eplaekrur og fátæka bæi með hrynjandi hlöðum og mjög svo takkí páskaskreytingum. Það virðist vera regla að því fátækari og verr útlítandi sem þorp verður hér í USA, því fleiri kirkjur og jesúauglýsingar á vegunum!

Við komum til Niagara Falls upp úr hádegi og túristuðumst USA megin þangað til við föttuðum að Kanada var staðurinn til að vera á. Svo að við fórum fótgangandi yfir brúna til Kanada og allir fengu stimpil í passann sinn:) Það var ótrúlegur munur að koma til Kanada, allt hreint og fallegt og vel til haft á meðan Bandaríkja hliðin var niðurnídd og trist. Engin afsökun að Kanada er með betra útsýni á fossana.

Eftir fossana héldum við svo af stað til baka og keyrðum niður með einu vatnanna í Five Fingerlakes klasanum þar sem er víst blómstrandi vínhérað. Þar stoppuðum við í Trumansburg, keyptum local vín og settumst inn á veitingastað með live tónlist (tveir local gítaristar/söngvarar) og fengum bestu frönsku lauksúpu ferðarinnar og Ithöcu bjór. Héldum svo áleiðis til Ithöcu í leit að gistingu. Það reyndist erfiðara heldur en við höfðum gert ráð fyrir þar sem það voru háskóladagar í bænum og allt fullt af foreldrum og afkvæmum þeirra að kynna sér skóla.

Við pabbi höfðum djókað með það að við yrðum að finna eitthvert sleazy mótel til að fá alvöru amerískt fútt í ferðina mömmu til mikils ama. Sleazy var nú bara djókur hjá okkur, en þar sem allt var fullt í Ithöcu kom kaldhæðni örlaganna til sögunnar og það eina sem við gátum fengið var reykingarherbergi á Economy Lodge mótelinu... það vantaði lök og rúmin lyktuðu eins og öskubakkar. Það var einn hávær hitakassi í herberginu og á tveimur stöðum var búið að negla spónaplötur á veggina. Sjónvarpið var hins vegar mjög impressive. Við ákváðum að til að ná að sofna í þessu greni skyldum við nota local vínið sem við höfðum keypt sem svefnlyf. Af víninu að dæma á þetta hérað langt eftir þar til það getur kallað sig vínhérað, því sætara rauðvínspiss hef ég sjaldan smakkað:)

Næsta dag þrifum við okkur hátt og lágt til að losna við reykingarstybbuna og keyrðum niðrí bæ. Fundum þar alvöru amerískan diner og fengum okkur alvöru amerískan morgunverð. French toast, sausage, beikon og scrambled eggs og fullt fullt af maple sírópi... á allt saman:) Ég elska amerískan morgunmat!!! Með mettaðan maga fórum við að skoða Cornell háskóla sem er upp í hæðinni á Ithöcu. Það er skóli sem ég myndi pressa á barnið mitt að sækja um í. Gullfallegt svæði.

Svo brunuðum við í einni bunu yfir til Newport á Rhoad Island þar sem við tékkuðum okkar inn á Motel6 og foreldrarnir fengu aftur trú á mótelum. Við ákváðum að rölta niður í bæ og finna okkur einhvern góðan veitingastað en föttuðum á miðri leið að það voru engar gangstéttir og því torvelt að komast niðrí bæ. Í næsta spilavíti hringdum við á leigubíl, sem kom um hæl og skutlaði okkur. Leigubílsstjórinn okkar Eduardo söng og sprellaði og gaf okkur góð túristaráð og númerið sitt svo að við kæmumst örugg aftur heim. Við fórum á mjög góðan stað og borðuðum fylli okkar af franskri lauksúpu, humarbollum og hörpudisk og fengum svo Eduardo til að aka okkur heim á Motel6.

Síðasta daginn okkar notuðum við til að kynnast Newport. Newport er staður með sögu (ekki margir soleiðis hér) en þar byggði ríka fólkið sér glæsihallir sem voru notaðir sem sumarbústaðir í nokkrar vikur/mánuði á ári. Frægasta mansionið í Newport er 'the Breakers' sem Vanderbildt fjölskyldan byggði 1895. Það þýðir ekkert að lýsa glamúrnum en það er ótrúlegt hvað sumir hafa haft það gott:) Við renndum svo inn í Boston um kvöldmatarleiti og lentum í kaosi við að skila bílnum þar sem aðalgötunum hafði verið lokað útaf Boston Maraþon daginn eftir.

Þetta var í alla staði eðal roadtrip og mér sýnist á öllu að gamla settið hafi fengið góða æfingu í Ameríku ef þau einvherntíman ákveða að koma hingað aftur:)

10.4.06

Mamma og pabbi á morgun

Ég bið velkomin mjólk og jógúrt í ískápinn minn. Vörur sem gera mig veika. Ég bið einnig velkomin í Westland Av. fjölskylduna pressukönnu, kaffi og kex. Síðast en ekki síst bið ég velkomið fyrsta fransbrauðið sem ég hef keypt í Ameríku.

Jújú, foreldrarnir fljúga yfir hafið á morgun on maður verður að vera reddí ekki satt? Maður getur ekki látið frúna fá hjartaáfall í morgunsárið þegar hún uppgötvar að dóttir hennar fékk ekki kaffigenin. Og mér dettur ekki í hug að bjóða pabba uppá meltingaraukandi brúnt brauð.

Ég keypti marmelaði:)

9.4.06

Sagan af Amber og Ryan og stjórnsömu fólki

Amber hætti formlega og endanlega með Ryan fyrir um 3 vikum síðan. Ástæða sambandsslitanna var sú að Ryan væri stjórnsamur kærasti sem hefði frá byrjun ekki sýnt henni næga virðingu, traðkað á tilfinningum hennar og vantreyst henni. Hann kallaði hana meða annars tík í einu rifrildinu og hélt því fram að hún hafi haldið framhjá honum með Chris sem vinnur í Urban Outfitters þegar hann komst að því að þau höfðu hlaupið saman yfir í íbúðina hennar til að ná í sígrettur og áfengi í einhverju partýinu... og gleymum ekki að þau léku við hundinn í leiðinni. Hann reyndi svo að fá hana til að viðurkenna framhjáhaldið... og ef um ekkert framhjáhald hafi verið að ræða þá það að hana hafi á einhvern hátt langað til að halda framhjá með honum. Það að hún skildi fara ein með öðrum karlmanni í íbúðina sína sýndi það augljóslega.

Upp úr sauð þegar hún neitaði að viðurkenna að hún hefði haldið framhjá, ætlað að gera það eða hefði á nokkurn hátt leitt hugan að því. Ég sat heima hjá henni og huggaði hana þegar hann hringdi til að reyna enn og aftur til að fá hana til að viðurkenna mistök sín. Heyrði hann öskra á hana og svo framvegis.

Svo að Amber gafst upp og hætti með Ryan, keypti sér sjálfshjálparbókina 'Why does he do that' (fjallar um 'abusive men') sem styrkti grun hennar um að Ryan væri vandamálið og að hún hefði verið föst í viðjum stjórnsams karlmanns með lítið sjálfstraust í heilt ár. Hún viðurkenndi að hún hefði haft grun um þetta strax í upphafi en verið einmanna og blekkt af öðrum eiginleikum hans. Húsverðirnir voru allir með tölu látnir vita að ekki undir neinum kringumstæðum mætti hann koma upp til hennar.

Við tók tímabil uppgjörs í formi tölvupósts. Megin markmiðið var að fá hann til að skila aukalyklunum að íbúðinni. Þau bréf enduðu í heilu og hálfu bókunum um hvernig hver hefði komið fram við hvern. Fjölskylda og vinir fengu svo öll samskiptind send í pósti. Mamma Ambers sagðist myndu afneita henni ef hún tæki manninn tilbaka og ég eyddi matarpásunum í vinnunni við að skrifa vinkonu-pepp-upp emaila og kvöldunum í að hugga hana og fara í gegnum alla sambandasöguna. Stattu þig stelpa þetta líður hjá og allt það.

Svo á fimmtudaginn skilar maðurinn lyklunum og ég tek hana með mér á dinnerdate með Rebekku og MIT pubtour til að halda uppá þetta allt saman. Hún var í essinu sínu og fannst frábært að hitta nýtt fólk og kíkja aðeins út á lífið. Komum við heim og Ryan hringir tvisvar en fékk ekkert svar.

Daginn eftir fæ ég svo söguna. Ryan hringdi tvisvar í viðbót, hún svaraði, hann kom yfir. Þau töluðu. Sváfu saman. Hann viðurkenndi loksins að hún hefði haft rétt fyrir sér með að gefa skít í hann fyrir að halda að hún væri að halda framhjá...það að hann hefði ekki trúað henni fyrr en hann stoppaði Chris úr Urban Outfitters úti á götu og bar undir hann hvort kærastan hans hefði reynt við hann og fékk tilbaka að það hefði verið langt því frá, fannst henni ekkert athugavert.

Daginn eftir ræddum við þetta í þaula og það var merkilegt hvað sagan hafði breyst. Ryan var ennþá abusive boyfriend en aðstæður og margt sem hún hafði gert hafði nú ekki hjálpað til. Hinsvegar var bróðir Ambers alltíeinu orðin að abusive karakternum í lífi hennar og orðin orsökin að því afhverju henni leið illa og það bitnaði á Ryan sem aftur bitnaði á henni!!!!!

Ég veit bara ekki hvað skal segja. Maður getur bara verið vinur vina sinna og leyft þeim að taka sínar ákvarðanir ekki satt!